Czym jest hipertermia?

Hipertermia jest rozumiana tutaj jako postępowanie medyczne polegające na ogrzewaniu określonych organów lub całego organizmu za pomocą egzogennych źródeł ciepła zdolnych do przełamania naturalnej termoregulacji pacjenta. Badania naukowe wykazały cały szereg możliwych do osiągnięcia efektów: rozszerzenie naczyń krwionośnych, zwiększenie perfuzji naczyniowej, pobudzenie i przyspieszenie metabolizmu komórkowego, bezpośrednie i selektywne uszkadzanie tkanki nowotworów (przede wszystkim w hipertermii miejscowej), blokowanie mechanizmów naprawy DNA uszkodzonego radio- lub chemioterapią, pobudzanie odpowiedzi immunologicznej organizmu, wzmocnienie hematopoezy i produkcji neutrofilów, wzmożenie adhezyjności leukocytów, które to efekty zwiększają skuteczność leczenia ok kilku, do kilkudziesięciu procent.

Pośród różnych odmian hipertermii, ta ogólnoustrojowa zakłada podwyższenie temperatury w całym organizmie i jest zabiegiem fizykalnym ukierunkowanym na uzyskanie efektów zbliżonych do naturalnej gorączki. Poza terminem „ogólnoustrojowa” w obiegu znajduje się również termin „hipertermia całego ciała”, a w j. angielskim najczęściej stosuje się określenie „Whole Body Hyperthermia” (WBH) oraz rzadziej „systemic hyperthermia”.

W zależności od wysokości docelowej temperatury rozróżnia się trzy podstawowe typy hipertermii ogólnoustrojowej:

• Łagodna
• Umiarkowana
• Ekstremalna

W poniższej tabeli przedstawione są najważniejsze cechy i uwarunkowania właściwe dla tych trzech typów hipertermii całego ciała

Bardziej szczegółowe informacje, wraz ze wskazaniami, przeciwwskazaniami i sposobem prowadzenia terapii są zawarte w pełnym tekście Wytycznych DGHT dotyczących Hipertermii Całego Ciała  a wybór konkretnych publikacji i literatury fachowej na temat hipertermii całego ciała znajduje się naszym dziale LITERATURA.